Wizyta w Muzeum Wsi Radomskiej…

Wizyta w Muzeum Wsi Radomskiej…

13 listopada 2012r. uczniowie z kl. IV ? VI z PSP w Kowali i PSP w Mazowszanach w ramach projektu Dziecięca Akademia Przyszłości uczestniczyli niezwykle interesujących zajęciach w Muzeum Wsi Radomskiej. Na lekcji muzealnej ?Od rośliny do tkaniny? uczniowie poznali teoretycznie i praktycznie produkcję tkanin, która dawniej była powszechnie znana wśród kobiet wiejskich. Potrafiły one przygotować surowiec oraz posługiwać się narzędziami tkackimi. Jedną z roślin dostarczających surowiec ? przędzę – na tkaniny był len.

Na zajęciach tych uczniowie obejrzeli film edukacyjny dotyczący pozyskiwania włókna lnianego przy użyciu tradycyjnych narzędzi, procesu tkania na kołowrotkach oraz gotowe wyroby tkackie, min. narzuty na łóżka, kilimy na ściany. Największą frajdę sprawiło jednak tkanie na ramkach kolorowych dywaników. Film, pogadanka oraz zajęcia manualne uświadomiły uczniom, jak w codziennym życiu można praktycznie wykorzystać umiejętności zdobyte na lekcjach przyrody, techniki czy nawet matematyki. Wiadomości i umiejętności zdobyte w czasie zajęć muzealnych uczestnicy projektu wykorzystają na innych zajęciach realizowanych w ramach projektu.

Uczestnicy wycieczki zwiedzili również zagrody chłopskie, dwór z Pieczysk z 1789r., sześcioboczną stodołę z Grójca, w której urządzono ekspozycję wiejskich środków transportu oraz wiatraki. Uczniowie dowiedzieli się dużo o życiu na wsi, obrzędach, zwyczajach chłopów i ich ciężkiej pracy, a także o życiu polskiej szlachty.

Zadowoleni i w doskonałych humorach wróciliśmy do Kowali. Więcej zdjęć w Galerii…

Opracowała:

Marzena Molga

Iwona Stefańska – Stanik

Wycieczka do kręgielni i nie tylko…

Wycieczka do kręgielni i nie tylko…  

Uczniowie uczestniczący w projekcie ?Dziecięca Akademia Przyszłości? w dniu 20.11.2012r odbyli wycieczkę do kręgielni. Zorganizowanie zajęć poza szkołą miało na celu przyswojenie przez uczniów treści edukacji prozdrowotnej i czytelniczo-medialnej. Wyjazd miał na celu wdrażanie do aktywnego spędzania czasu wolnego a także pogłębienia wiedzę i umiejętności wykorzystania komputerów  w życiu codziennym np. budynkach użyteczności publicznej, w sklepach,  na dworcu PKP.

Dzięki propozycji alternatywnych form nauki  i zabawy uczniowie uczestniczący w zajęciach projektu  ?Dziecięca Akademia Przyszłości? utrwalali praktycznie umiejętności korzystania ze znaków informacyjnych, piktogramów zamieszczonych na terenie obiektu, stosowania się do regulaminów kręgielni. Dzieci z zainteresowaniem korzystali z zaproponowanej formy nauki i zabawy. Podczas rywalizacji dopingowali się wzajemnie, jednocześnie stosując się do wyznaczonych reguł gry.Tego rodzaju wyjazdy oswajają uczniów z nowymi rozwiązaniami technicznymi i pozwolą w przyszłości  na sprawne funkcjonowanie we współczesnym świecie.

 Projket współfinasowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego. oraz budżetu Samorządu Województwa Mazowieckiego w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki Priorytet IX, Działanie 9.1, Poddziałanie 9.1.2

AKTYW BIBLIOTECZNY

AKTYW BIBLIOTECZNY

Członkowie aktywu bibliotecznego służą pomocą w pracach bibliotekarza. Pomagają młodszym koleżankom i kolegom w wyborze lektury. Do ich stałych zadań należy przekazywanie informacji, przygotowanych przez nauczyciela bibliotekarza, o stanie czytelnictwa w poszczególnych klasach. Pod kierunkiem bibliotekarza przygotowują gazetki czytelnicze oraz porządkują księgozbiór w bibliotece.

 W tym rok szkolnym w skład aktywu bibliotecznego wchodzą:

•  Julia Witczak
  
•  Maja Zawadzka
•  Oliwia Odzimkowska
•  Gabriela Szpak
•  Wiktoria Morton
•  Natalia Kramek

 I

Uroczyste pasowanie na czytelnika…

Uroczyste pasowanie na czytelnika…

Uroczystość odbyła się dn.21.05.2012 r. w bibliotece szkolnej dla uczniów klas pierwszych. W części wstępnej uczniowie zostali zapoznani z lokalem biblioteki i księgozbiorem. Oglądali wystawki,, Najładniejsze książki? i ,, Książki zniszczone?. Przy pomocy nauczyciela bibliotekarza ustalili zasady postępowania z książką i zasady zachowania się w bibliotece szkolnej.

Aktyw biblioteczny ( uczennice z kl.VIb ) przygotował i zaprezentował z tej okazji montaż poetycki pt.:,, O co prosi książka? po czym uczniowie odczytali z planszy ,, prośby książek?. Uroczystym momentem było przyrzeczenie uczniów. Słowa roty przyrzeczenia powtarzali za nauczycielem bibliotekarzem:,, Będziemy kochać i szanować książki, one ułatwiają nam naukę i pracę, wskażą drogę do każdego celu. Moje książki będą zawsze czyste i obłożone. Książka będzie moim przyjacielem??

Po tej obietnicy każdy uczeń był pasowany przez nauczyciela nową książką pt.:,, Baśń o białej damie?, którą na pamiątkę tego wydarzenia otrzymał na własność. Na zakończenie uczniowie wypożyczali książki.

Logopeda podpowiada…

Logopeda podpowiada…

1. Gdy dziecko poniżej 1 roku życia:

nie gaworzy

nie wypowiada sylab

nie rozumie prostych poleceń

2. Gdy dziecko od 1 do 2 lat:

nie wypowiada prostych słów (mama, tata, daj)

3. Gdy dziecko w wieku 3 lat:

nie wypowiada poprawnie głosek p, b, m, t, d, n

nie buduje zdań

4. Gdy dziecko w wieku 4 lat:

nie potrafi zbudować zdania złożonego

zniekształca wyrazy

mówi niepłynnie, zacina się

nie wypowiada poprawnie głosek k, g, l, ś, ź, ć, dź lub s, z, c, dz

5. Gdy dziecko w wieku 5 lat:

nie wypowiada poprawnie głosek r, s, z, c, dz, ś, ź, ć, dź, ą, ę

6. Gdy dziecko w wieku 6 lat:

nie wypowiada poprawnie głosek: sz, ż, cz, dż

7. Gdy dziecko znacznie odstaje w rozwoju mowy od rówieśników,
niechętnie bawi się i nawiązuje kontakty z innymi dziećmi

8. Gdy dziecko mówi przez nos lub oddycha buzią

Etapy rozwoju mowy

Etapy rozwoju mowy

Rozwój mowy nie przebiega u wszystkich jednakowo. U jednych szybciej, u innych wolniej. Niejednakowa jest tez kolejność przyswajania sobie przez dziecko poszczególnych głosek. Rozwój mowy warunkowany jest genetycznie. Zależy on jednak nie tylko od wrodzonych właściwości organizmu człowieka, ale także od warunków społecznych, kontaktu ze środowiskiem, z innymi mówiącymi ludźmi (H. Spionek).Najczęściej w literaturze wyodrębnia się cztery okresy kształtowania się mowy dziecka:

okres melodii ( sygnału – apelu; O – 1 rok życia),

okres wyrazu ( sygnały jednoklasowego; 1 – 2 rok życia),

okres zdania ( sygnału dwuklasowego; 2 – 3 rok życia),

okres swoistej mowy dziecięcej ( swoistych form językowych).

I okres – melodii – od 0 do 1 roku życia

Początkowo dziecko komunikuje się z otoczeniem za pomocą krzyku, po którym mama rozpoznaje jego potrzeby (głód, mokro, niewygodnie itp.). Około 2 – 3 miesiąca życia pojawia się u niemowlęcia głużenie. Jest to odruch bezwarunkowy, który oznacza dobre samopoczucie u dziecka. Pojawia się zazwyczaj, gdy jest ono zdrowe, syte, wyspane itp. W wyniku głużenia powstają dźwięki zbliżone do samogłosek i spółgłosek. Brzmią jak gli, tli, gla, ebw itp. Dźwięki wydawane w okresie głużenia są najprawdopodobniej jednakowe u wszystkich dzieci na świecie. Początkowo głużenie ma charakter samorzutny a następnie pojawia się już jako reakcja na widok bliskiej osoby. Towarzyszą temu nieskoordynowane ruchy kończyn i całego ciała. Głużenie występuje u wszystkich dzieci, nawet u głuchych i niedosłyszących. Stąd pomyłki, gdy głużenie to uważa się za mowę i zapewnia lekarza, ze dziecko mówiło, a potem przestało. U dzieci głuchych głużenie stopniowo zanika i nie pojawia się kolejny etap kształtowania mowy – gaworzenie.

Około 6 miesiąca życia dziecko zaczyna gaworzyć. Jest to czynność zamierzona (odruch warunkowy), polegająca na powtarzaniu zasłyszanych dźwięków z otoczenia. Wielką radość sprawia dziecku parskanie, prychanie, powtarzanie szeregu sylab: ma-ma…,ba-ba…, ta-ta…, la-la…. Sylaby te nie posiadają jeszcze konkretnego znaczenia. Na tym etapie zaczyna się zabawa dźwiękiem, która jest treningiem słuchowym, bowiem dziecko przekonuje się o tym, że odpowiednie ułożenie narządów mowy powoduje wydawanie określonych dźwięków. Nie gaworzą dzieci niesłyszące.

Około 9 miesiąca życia pojawia się tzw. echolalia, która nie jest jeszcze mową. Dziecko powtarza własne i zasłyszane słowa, które doskonali metodą prób i błędów. Kojarzenie wielokrotnie powtarzanych dźwięków ze wskazaniem odpowiednie osoby lub przedmiotu prowadzi do wypowiadania ze zrozumieniem pierwszych słów: mama, tata, baba, lala… Umiejętność te zdobywa dziecko ok. 1 roku życia. Poprawnie wypowiada już samogłoski, takie jak: a, e, i, o, u, y oraz spółgłoski m, n, p, b, t, d. Mówienie w tym okresie do dziecka jest bardzo istotne. Im więcej osłucha się w pierwszym roku życia, tym szybciej i mądrzej będzie posługiwało się mową.

Rozwój mowy w tym okresie postępuje równolegle z rozwojem fizycznym: fazie głużenia odpowiada umiejętność unoszenia głowy; gaworzeniu – umiejętność siadania, pierwszym wyrazom – pozycja pionowa, stawanie na nóżki.

II okres – wyrazu – od 1 do 2 roku życia

Burzliwy rozwój ruchowy dziecka, pozwala na intensywne poznawanie otaczającego środowiska, nazywanie interesujących go przedmiotów i odkrywanie ich cech. Maluch rozumie o wiele więcej słów, wyrażeń i zdań, niż jest w stanie samodzielnie wypowiedzieć. Komunikuje się z otoczeniem za pomocą wyrazu, ale mowa jest nadal bardzo uproszczona. Nazywa poprzez podawanie pierwszej lub ostatniej sylaby wyrazu, np.: jeszcze – esce, daj – da, pomidor – midol, nie ma – ima …

Dziecko w tym okresie zna ok. 300 słów. Wymawia wszystkie samogłoski a, e, i, o, u, y oprócz nosowych (ą, ę) oraz spółgłoski: p, b, m, t, d, n, k, ś, czasem ć. Pozostałe głoski zamienia na inne: ciocia – tota, dzieci – deti

III okres – zdania od 2 do 3 roku życia.

Jest to czas budowania zdań. Początkowo są to zdania proste, złożone z dwóch lub trzech wyrazów (w 2 r. ż.), stopniowo przechodzą w wypowiedzi dłuższe 4 – 5 wyrazowe (ok. 3 r. ż.). Dziecko nie potrafi jeszcze wypowiadać poprawnie wszystkich głosek, ale słyszy błędy w wypowiedziach innych, np.: dziecko poprawia nas mówiąc ne eka, a eka – kiedy mówimy do niego zeka, a nie rzeka. Zatem ważne jest mówienie do dziecka w sposób poprawny, bez spieszczania i używania tzw. języka dziecinnego.

W tym okresie dziecko powinno prawidłowo wymawiać następujące głoski: p, pi, b, bi, m, mi, w, wi, f, fi, ś, ź, ć, ń, i, ki, gi, k, g, ch, t, d, n, l oraz wszystkie samogłoski. Pod koniec tego okresu pojawia się s, z, c, dz, które wcześniej zastępowane były przez ś, ź, ć, dź. Wymienione głoski nie zawsze realizowane są w sposób poprawny ze względu na małą sprawność narządów artykulacyjnych, zwłaszcza w trudniejszych zestawieniach, czy dłuższych wypowiedziach bywają zamieniane przez głoski łatwiejsze. Dziecko około 3 roku życia może w dalszym ciągu zamieniać głoski /s, z, c, dz/ jak i sz, ż, cz, dż – 3 na ś, ź, ć, dź, głoska / r/ może być wymawiana jako / j / lub / l /, ewentualnie jako / ł /. Zamiast / f / występuje często / ch / i odwrotnie. Mowa dziecka staje się już zrozumiała nie tylko dla najbliższego otoczenia.

Najczęstsze zmiany językowe pojawiające się u trzylatków, (które mogą utrzymywać się do 5 roku życia) to:

opuszczanie sylaby początkowej lub końcowej (zupa pomidorowa = zupa midolowa, lokomotywa – komotywa);

przestawianie głosek w wyrazie (ławka = wałka);

tworzenie nowych wyrazów (zadzwonić?  + telefonować?  = zatelefonić?,  żelazko = prasowaczka, nabiorę na widelec = zawidelcuję).

IV okres – swoista mowa dziecka – od 3 do 7 lat.

Jest to okres doskonalenia prawidłowej mowy. Dziecko zaczyna odróżniać / s, z, c, dz / od / ś, ź, ć, dź /. Czterolatek powinien już poprawnie używać głosek / s, z, c, dz /. Głoski / sz, ż, cz, dź / może jeszcze zamieniać na / ś, ż, ć, dź / lub na / s, z, c, dz /. Potrafi już opowiedzieć zdarzenie, bajkę. Jeśli tak jest w istocie, to możemy uznać, że mowa dziecka jest już dostatecznie rozwinięta, by można było bez obaw wprowadzać naukę drugiego, obcego języka.

Około 5 – 6 roku życia pojawiają się głoski / sz, ż, cz, dż /, chociaż w mowie potocznej mogą być jeszcze zamieniane na / s, z, c, dz /. Głoska / r / powinna być już w tym okresie wymawiana często nawet nadużywana ( wcześniej dziecko pomijało ją lub zastępowało inną, np.: rower = jowej, lowel), dziecko może zamieniać /l / na / r /, np.: lalka = rarka, korale = korare. Jest to typowy objaw hiperpoprawności, z którego dziecko samoczynnie wyrasta. Jeśli w tym okresie nie pojawiają się powyższe głoski jest to dobry moment, aby wspomóc rozwój mowy poprzez odpowiednie ćwiczenia artykulacyjne.

Wymowa dziecka 6-letniego powinna być poprawna pod względem artykulacyjnym, a w wieku 7 lat również prawidłowa pod względem gramatycznym i składniowym. Prawidłowo ukończony rozwój mowy przed podjęciem obowiązku szkolnego jest bardzo ważny.

Według badań T. Bartkowskiej u znacznej liczby dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym (ok. 30%) występują zaburzenia i opóźnienia rozwoju mowy. Wtedy należy niezwłocznie skontaktować się z logopedą.

Normą rozwojową jest, jeśli dziecko w wieku:

0 -1 roku – komunikuje się z dorosłymi za pomocą krzyku, głuży, gaworzy, wymawia pierwsze wyrazy: mama, tata, baba, lala;

1 – 2 lat – Używa prawie wszystkich samogłosek, z wyjątkiem nosowych (ą, ę) oraz wymawia niektóre spółgłoski ( p, b, m, t, d, n, k, ś, ź, ć? dź, ch). Pozostałe zastępuje innymi. Wypowiada się jednowyrazowo: np.: kaczka – kaka,, pomidor – midol;

3 lat – porozumiewa się prostymi zdaniami, wymawia wszystkie samogłoski i spółgłoski (p, pi, b, bi, m, mi, n, ni, f, fi, w, wi, t, d, n, l, li, ś, ź, dź, j, k, ki, g, gi, ch);

4 lat – wymawia głoski / s, z, c, dz /;

5 – 6 lat – wymawia głoski / sz, ż, cz, dż, r /;

7 lat – ma utrwaloną poprawną wymowę wszystkich głosek oraz opanowaną technikę mówienia.

Według T. Zaleskiego gaworzenie powinno pojawić się w 6 miesiącu życia, pojedyncze słowa na pierwsze urodziny dziecka. Proste zdanie powinno być wypowiedziane w czasie drugich urodzin, zdanie rozwinięte w czasie trzecich urodzin, a na czwarte urodziny dziecko powinno umieć opowiedzieć krótką bajkę.

Opóźnienia w pojawianiu się poszczególnych stadiów rozwoju mowy nie powinny przekraczać 6 miesięcy. Demel G. mówi o odchyleniach w jedną lub w drugą stronę rzędu jednego roku.

Półroczne, czy roczne różnice nie wywołują niepokoju, gdy natomiast minie trzeci rok życia, a dziecko wypowiada tylko kilka słów, jest to sygnał ostrzegawczy, który powinien spowodować badanie foniatryczne, czy logopedyczne.

Literatura

1.Antos D., Demel G., Styczek I.: Jak usuwać seplenienie i inne wady wymowy, PZWS, Warszawa 1971

2. Demel G.: Minimum logopedyczne nauczyciela przedszkola. WSiP, Warszawa 1998

3. Minczakiewicz E. M.: Mowa, rozwój, zaburzenia, terapia, WSP, Kraków 1997

4. Spałek E., Piechowicz-Kułakowska C.: Jak pomóc dziecku z wada wymowy, IMPULS, Kraków 1996

5. Zaleski T.: Opóźniony rozwój mowy,PZWL, Warszawa 1992

6. Demel G.: Wady wymowy, PZWL Warszawa, 1979

Jak pomóc dziecku w nauce mówienia?

Jak pomóc dziecku w nauce mówienia?

Prawidłowy rozwój mowy naszego dziecka to podstawa późniejszych sukcesów w edukacji szkolnej. Rodzice, którzy pragną wspierać naukę swojej pociechy od początku, powinni świadomie pomagać jej w prawidłowym rozwoju umiejętności mówienia i pisania. Przedstawiamy więc kilka praktycznych ćwiczeń, zabaw i porad, które ułatwią nam stymulowanie rozwoju mowy. W tej kwestii lepiej okazać nadwrażliwość i troskę niż brak umiejętności przewidywania i przykre w skutkach porażki w dalszej edukacji.

1. Zachęcajmy dziecko do naśladowania odgłosów otoczenia, samemu dając przykład, ale uważnie przysłuchując się efektom uzyskanym przez dziecko.

2. Łączmy nazywanie z konkretnym obiektem, a więc z obrazkami czy widzianym przez dziecko przedmiotem, osobą, zjawiskiem. Posługujmy się książkami i ilustracjami o wyrazistym rysunku lub komentujmy aktualne wydarzenia z najbliższego otoczenia w czasie ich trwania.

3.Organizujmy wspólne „zabawy buzią”: dmuchanie baniek mydlanych, nadmuchiwanie gumowych zabawek, gwizdanie, nadymanie policzków, parskanie czy syczenie.

4. Starajmy się łączyć wydawanie różnych dźwięków i naśladowanie odgłosów z ruchami rąk i całego ciała, tzw. mowa ciała.

5. Zwróćmy uwagę na ćwiczenia dłoni. Zręczność rąk ma związek ze sprawnym artykułowaniem i mówieniem. Pomagajmy dziecku nawlekać koraliki, budować wieżę z klocków, domek z kart lub twórzmy z nim świat z modeliny lub plasteliny.

6. Starajmy się nie wyręczać dziecka w wypowiadaniu życzeń i opowiadaniu wrażeń. Nie podpowiadajmy mu bezustannie, co ma powiedzieć. Pozostawmy mu swobodę w doborze słów. Starajmy się sprowokować wypowiedź, a te dopiero poprawiajmy.

7. Gdy dziecko mówi po swojemu, powtarzajmy po nim tę samą treść w poprawionej gramatycznie formie.

8. Opowiadając dziecku bajkę czy interpretując scenkę przedstawioną na obrazku starajmy się mówić prostymi, krótkimi zdaniami. Nie zasypujmy dziecka lawiną słów, których znaczenia nie rozumie i nie będzie potrafiło ich wykorzystać. W taki sam sposób odpowiadajmy dziecku na jego pytania. Sprawdzajmy, czy śledzi tok naszych myśli, rozumie wszystkie wyrazy, zadając mu pytania i ewentualnie podpowiadając odpowiedzi. W tym celu naprowadzajmy dziecko na właściwy wyraz, pokazujmy daną rzecz na obrazku mówiąc początek wyrazu.

9. Komentujmy możliwie często to, co sami robimy i co robi dziecko, np.: „teraz mama prasuje, a później będzie gotowała zupę”.

10. Nigdy nie krytykujmy mowy dziecka w jego obecności ani w obecności innych dzieci, nie porównujmy go z rówieśnikami, nie stawiajmy ich za przekład pod tym względem. Uświadamianie bowiem dziecku, że jego mowa jest dla rodziców problemem i zmartwieniem, że są z niej niezadowoleni, wywoła skutek odwrotny do zamierzonego, zniechęci i zablokuje.

11. Zawsze chwalmy dziecko, nie tylko za widoczne osiągnięcia, ale za każde próby i starania, udane ćwiczenie, nowy wyraz, powtórzenie, opowiadanie.

12. Jeśli dwulatek nie mówi więcej niż parę słów i przybywa ich bardzo mało, a trzylatek nie próbuje układać zdań – pamiętajmy: to najwyższa pora, by zasięgnąć porady specjalisty.

Czym zajmuje się logopeda?

Czym zajmuje się logopeda?

Logopeda to terapeuta zajmujący się pomocą dla dzieci, młodzieży, z takimi zaburzeniami wymowy, jak np. seplenienie, rotacyzm, jąkanie, terapią dzieci z niedosłuchem, rozszczepem i upośledzeniami w różnym stopniu. Zadaniem logopedy jest zapobieganie zaburzeniom mowy (profilaktyka), rozpoznawanie (diagnoza) oraz usuwanie wad wymowy w trakcie terapii logopedycznej.

Do najczęściej spotykanych zaburzeń mowy zalicza się:

1 seplenienie międzyzębowe – w czasie wymawiania głosek takich, jak np. s, z, c, dz język wsuwany jest między zęby;

2 seplenienie proste – to najczęściej zamiana głosek sz, ż, cz, dż na s, z, c, dz bądź ś, ź, ć, dź np. zamiast szkoła – skoła;

3 rotacyzm – brak głoski r (głoska r jest zastępowana głoską l lub j ) lub nieprawidłowa jej wymowa;

4 bezdźwięczność – głoski dźwięczne ulegają ubezdźwięcznieniu np. woda – fota;

5 mowa cicha, niewyraźna lub gwarowa np. kiedy – kedy.

Podczas prowadzenia terapii logopedycznej, bardzo ważne jest zaangażowanie dziecka i współpraca dziecko- logopeda – rodzic.

Tylko systematyczne ćwiczenia gwarantują sukces prowadzonej terapii. Rodzice mają za zadanie utrwalenie z dzieckiem opracowanego w gabinecie logopedycznym materiału. Włączenie się rodziców w proces terapii gwarantuje lepsze wyniki, czyli zautomatyzowanie się prawidłowej wymowy w mowie spontanicznej.

Każde dziecko przychodząc na zajęcia logopedyczne jest wyposażone w zeszyt, na którego kartkach zapisywane są ćwiczenia i niezbędne uwagi dotyczące pracy w domu. Przejście do każdego kolejnego etapu terapii, jest możliwe wyłącznie wówczas, gdy dziecko utrwali dotychczasowy materiał. Zajęcia odbywają się raz w tygodniu, dlatego praca w domu pod opieką poinstruowanego przez logopedę rodzica, jest niezbędna i gwarantująca sukces – wyjście dziecka z wady wymowy.

Krótkie, a codzienne ćwiczenia (nawet kilka minut) są w stanie pokonać złe nawyki wymawianiowe oraz nie zniechęcą dziecka do pracy.

REGULAMIN ŚWIETLICY SZKOLNEJ

REGULAMIN ŚWIETLICY SZKOLNEJ

Świetlica szkolna przyjmuje dzieci według określonych zasad. Uczniowie muszą zostać zapisani na zajęcia świetlicowe przez rodziców, którzy wypełniają w tym celu odpowiedni formularz dostępny u wychowawcy świetlicy. Wszystkie zapisane dzieci obowiązuje Regulamin świetlicy szkolnej zamieszczony poniżej. Nie stosowanie się do ustalonych zasad może skutkować wykluczeniem z zajęć świetlicowych po uprzednim powiadomieniu rodziców ucznia.

Tu czytaj: REGULAMIN ŚWIETLICY SZKOLNEJ

Międzypokoleniowe spotkanie…

W ramach przypadającego na 1 pażdziernika Dnia Osób Starszych w  naszej szkole miało miejsce niezwykle miłe spotkanie integracyjne,  którego uczestnikami byli członkowie Klubu Seniora oraz uczniowie klasy  IIIb. Czas  jest sprawiedliwy i nieubłagalny, starość jest jednym z etapów życia,  który czeka każdego, ale nie musi to być okres pozbawiony radości i  celu. To właśnie pokazała niezwykła lekcja lepienia pierogów i nie  tylko….

Już w pierwszych minutach okazało się, ze różnica wieku nie stanowi żadnej bariery.  Okazało  się bowiem że nasi goście, to osoby starsze wiekiem, ale nie  duchem. Mogą i chcą aktywnie działać i są bardzo kreatywni, a najmłodsi  mogą się wiele od nich nauczyć. Wspólne  zabawy i gry przebiegały w bardzo miłej i wesołej atmosferze, Nie  zabrakło także rozmów o problemach i wzajemnych oczekiwaniach. A  najwięcej radości przyniosło wspólne lepienie pierogów, co dla  większości dzieci było nowym doświadczeniem. Spotkanie  zakończyła degustacja przygotowanego dania i pamiątkowe zdjęcie. To był  nie tylko miło spędzony czas, ale przede wszystkim ważny element pracy  wychowawczej, który ma zaowocować umiejętnością budowania relacji  społecznych opartych na wzajemnym zrozumieniu, empatii oraz wrażliwości  na potrzeby ludzi starszych.   Pomysł wspólnych zajęć z seniorami nie  jest nowy w naszej szkole i po raz kolejny mogliśmy się przekonać, ze  ?wymiana międzypokoleniowa? ma głęboki sens, ponieważ odkrywa potencjał  osób starszych i pozwala na wymianę doświadczeń poprzez integrację i  zachęca do otwartości na osoby reprezentujące starsze pokolenia. Jednym  słowem jest korzystna dla obu stron.